Psychopsis sanderae

(Rolfe) E. Lückel & G. J. Braem 1982
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Maxillarieae
Podplemię: Oncidiinae

 

Foto: © Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Psychopsis sanderae

Synonim: Oncidium sanderae Rolfe. W latach 1961-1989 rośliny zbierane w Ekwadorze, Peru i Boliwii, które były naprawdę Psychopsis versteegianum, zostały mylnie zidentyfikowane jako Psychopsis sanderae. W wyniku tej pomyłki z całą pewnością istnieje wiele roślin Psychopsis versteegianum, które są mylnie oznaczone jako Psychopsis sanderae. Prawdziwy Psychopsis sanderae został ponownie znaleziony w roku 1989, ale stanowisko, gdzie te rośliny znaleziono, obecnie już nie istnieje.

Występowanie:

Peru. Rośliny te odnaleziono ponownie w Departamencie Junin, ale nie podano dokładnej lokalizacji ani wysokości. Rosły wysoko na pniach i na dużych gałęziach drzew w wilgotnych, górskich lasach. Dokładna wysokość siedliska nie jest podana, ale bazując na innych danych oceniliśmy ją na 1220 m. Z tego powodu podane temperatury i wynikające stąd zalecenia dotyczące uprawy należy traktować z ostrożnością. 

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 33°C i 1°C.
Średnia wilgotność wynosi około 80% przez cały rok.
Opady od 114 mm w grudniu do 632 mm w maju.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 26,7/13,9°C w styczniu do 27,4/15,4°C w czerwcu.
Okres kwitnienia: cały rok.

Uwagi różne:

W naturalnym siedlisku rośliny kwitną prawdopodobnie z przerwami przez wiele miesięcy w roku.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Tworzący kępy epifit o wzroście sympodialnym i wysokości 15,5-24,5 cm.

Pseudobulwy:

Pseudobulwy mają 3,6-4,6 cm długości i 3,0-3,8 cm szerokości. Pseudobulwy są bocznie spłaszczone i mają kształt od jajowatego do eliptycznego. Pomarszczona powierzchnia jest zwykle matowo-purpurowa - często z dodatkiem matowej zieleni.

Liście:

Długość 12-20 cm. Są sztywne, skórzaste, po jednym na wierzchołku pseudobulwy. Wąskie, owalno-eliptyczne liście mają 3-4 cm szerokości, mają ostro zakończone czubki, a przy podstawie zwężają się, tworząc krótki, złożony wzdłuż ogonek. Górna powierzchnia liścia jest blada, szaro-purpurowa, z matowymi, nieprzezroczystymi, blado-zielonymi plamami i łączącymi się kropkami. Spodnia strona jest matowo purpurowa z nieprzezroczystymi, blado-zielonymi plamkami i punkcikami.

Kwiatostan:

 Ma 35 cm długości. Prosty, lekko wygięty pęd, o przekroju szerokiej elipsy, wyrasta u podstawy najmłodszej dojrzałej pseudobulwy. Jego międzywęźla są oddalone od siebie o 3,8-4,4 cm. Każdy węzeł jest nieco pogrubiony i okryty cienką, suchą, rurkowatą osłonką o długości 2 cm. Pęd jest matowo-zielony i gęsto pokryty brązowawymi plamkami, których zagęszczenie jest mniejsze w górnej części.

Kwiaty:

Tylko 1 w czasie kwitnienia, 2-4 na kwiatostanie. Każdy kwiatostan wydaje 2 do 4 kwiatów, ale sukcesywnie. Kolejny kwiat pojawia się dopiero po przekwitnięciu poprzedniego. Po zakończeniu kwitnienia na głównym pędzie często powstaje boczne odgałęzienie wyrastające z jednego z górnych węzłów. W związku z tym łodygi nie należy ścinać przed całkowitym wyschnięciem. Kwiaty mają 13-15 cm wysokości i około 5 cm szerokości. Końce płatków okółka wewnętrznego i płatka grzbietowego są ciemno czerwonawo-brazowe, a ich kolor blednie do jasnego brązu przy 1/4 długości przy podstawie. Boczne płatki okółka zewnętrznego są jaskrawe, jasno żółte, ze stosunkowo małymi czerwono-brązowymi plamkami. Warżka jest błyszcząca, zielonkawo-żółta, z licznymi małymi, ostro zdefiniowanymi czerwonymi kropkami i plamkami dokoła obrzeżenia działki środkowej. Zgrubienie przy prętosłupie jest matowo-białe z orzechowymi plamkami. Ciemny, purpurowo-brązowy prętosłup ma brązowe, postrzępione, podobne do grzebienia skrzydełka o ciemno-brązowych gruczołowatych zakończeniach. Pokrywa komory pyłkowej jest blado żółtawo-zielona z ciemnym brązowawo-purpurowym końcem rozdzielonym przez szeroki żółtawo-zielony pasek. Wyprostowane płatki okółka wewnętrznego i płatek grzbietowy mają około 10 cm długości i 0,5 cm szerokości, płatek grzbietowy jest nieco szerszy i złożony i przy końcu przechyla się nieco na jedną stronę. Boczne płatki okółka zewnętrznego o kształcie sierpowatym o długości około 5,8 cm i szerokości 1,5 cm mają mocno pofalowane brzegi. 3-klapowa warżka ma około 5 cm długości i 2 cm w poprzek rozpostartych bocznych działek oraz 4 cm szerokości poprzez całkowicie otwartą działkę środkową. Obrzeżenia działki środkowej są bardzo pofalowane, a w górnej części mocno powycinane. Zgrubienie warżki ustawione pod kątem prostym w stosunku do prętosłupa jest szerokie u podstawy i ma grubą zewnętrzną krawędź z dwoma kulkowatymi wybrzuszeniami. Jego gruby środkowy odcinek jest rozdzielony na 3 części dwoma bocznymi, nieco stożkowymi zębami oddzielonymi swobodnym wierzchołkiem. Sztywny, prosty prętosłup jest przy szczycie rozszerzony.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina ciepłolubna.

Przez cały rok średnia temperatura dnia wynosi 26-28°C, a średnia temperatura nocy 14-15°C, z amplitudą dobową 11-14°C. Najcieplejsze dni i najchłodniejsze noce, a więc największa dobowa amplituda, występuje pod koniec zimy.

Światło:

18000-25000 luksów. Rośliny mogą znosić wyższe poziomy natężenia światła pod warunkiem zapewnienia wysokiej wilgotności i intensywnego ruchu powietrza.

Podlewanie:

Opady deszczu są obfite przez cały rok. Warunki w konkretnym siedlisku mogą nie być tak wilgotne, jak w rejonie Tingo Maria. Uprawiane rośliny powinny być często podlewane, lecz ich korzenie muszą szybko obsychać po podlaniu, a podłoże nigdy nie powinno być rozmokłe ani rozłożone.

Nawożenie:

W okresie aktywnego wzrostu rośliny należy nawozić co tydzień 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Wielu hodowców zaleca stosowanie zrównoważonego nawozu przez cały rok. Jeżeli rośliny są uprawiane na szerokościach geograficznych, gdzie poziom światła i temperatura są niższe, to w okresie braku aktywnego wzrostu należy zmniejszyć nawożenie, aby nie dopuścić do nagromadzenia w podłożu soli mineralnych.

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile potrafimy im zapewnić wysoką wilgotność, ale w okresie lata wymaga to codziennego podlewania. W okresie wyjątkowo gorącej i suchej pogody zamocowane rośliny mogą wymagać nawet kilkakrotnego podlewania w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w płaskich doniczkach lub koszykach. Używają w tym przypadku podłoża szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość - takie jak posiekany mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed zakwaszeniem. Zazwyczaj używane są stosunkowo małe doniczki pozwalające jedynie pomieścić korzenie. Przesadzać należy tylko, gdy jest to konieczne, i to tylko wtedy, gdy pojawiają się nowe korzenie, które umożliwiają roślinie powrót do normalnego stanu w jak najkrótszym czasie. Podobnie jak inne gatunki tego rodzaju, rośliny te powinny dobrze rosnąć w drucianych koszykach wyłożonych włóknem kokosowym i następnie wypełnionych mieszaniną drobnych lub średnich kawałków włókien paproci drzewiastej z dodatkiem około 10% perlitu i 10% węgla drzewnego.

Wilgotność powietrza:

75-80 % przez cały rok.

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. Przypominamy, że temperatury podane w danych klimatycznych są oparte na szacowanej wysokości siedliska i należy je traktować z ostrożnością. W zimie ilość wody należy nieco zmniejszyć, zwłaszcza jeśli rośliny uprawiane są w warunkach ciemnego, krótkiego dnia, który występuje w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Nie powinny jednak wysychać zupełnie, zwłaszcza przez dłuższy okres. Jeżeli zmniejsza się ilość dostarczanej wody, należy także zmniejszyć nawożenie do momentu wznowienia silniejszego podlewania wiosną.